Yetim olmak, şanlı bir şehid olmakla başlar da, hiç bilmemenin derinliğine kadar iner. Ecel ile kaybolmakla başlar da, çekip gitmekle, hayatta olup yanında olmamaya kadar iner de iner.
Yetim olmak arkanda duran eksik baba yerine, içinde bir baba gücü büyütürken, hep çocuk kalan bir ruhun olması, buna rağmen nazlanamamaktır.
Yetim olmak, sevindirilmekle zaten tamamlanmış olmamak, bir türlü denklenemeyip, iyilik görmekten dahi utanmaktır. Bir yandan utanırken, diğer yandan iyiliklerine en mutlu yüz ifadesiyle karşılık verme zorunluluğu hissetmektir.
(Yazı Koruder'e aittir.)